İspanya'da EVS yapan gönüllümüz Bahar Akçan'ın 5. ay raporu.
Merhabalar
:)
5. ayımı da
doldurmuş bulunuyorum bugün.
Her ay
çalışma tempom, tempomuz biraz daha artıyor. Bu ay en yoğun vakitlerimden
birini yaşadım burada. Geçen ayki raporumda bahsettiğim İtalyan Okulu'na iki
hafta boyunca her gün gidip, hem gösteri hazırlama süreçlerine, hem de
gösterilerinde ışık ve müziklerini yapmada yardımcı oldum. Bi' sürü çocuğum
oldu orada. Sürekli sarılıp, "Gelecek yıl gelecek misin?" diye
sordular. Aileleri fotoğraf konusunda önceden uyardıkları için sizlerle
fotoğraf paylaşamıyorum bu konuda.
Bi' yandan çocuklar için projemize çalışmaya
devam ederken, bi' yandan tiyatro için promosyonlar, diğer yandan tiyatronun
işleri, alışverişleri. Yoğun ama keyifli. :)
Geçen ay
Arjantinli bi' grup ağırladık tiyatroda,
bi' hafta boyunca. Gösteri için geldiler ve kalmak için tiyatroyu kullandılar.
Bizim için tiyatro salonlarında, kütüphanede (Orada bi' koltuğumuz var)
yataklar hazırlamak, onlar için de burada kalmak değişik oldu sanırım. :)
Değişik insanlar tanıyoruz, değişik kültürler, bu hoşuma gidiyor.
Bu ay
içerisinde Rus Amerikan bi' direktörün "Clown" atölyesine katıldım ve
atölye sonunda ufak bi' sunum hazırladık seyirciye. Burada yer aldığım ilk
sahneydi, haliyle heyecanlıydım. Her şey yolunda geçti. Mim, palyaço karakteri,
doğallık üzerine bi'çok şey öğrendik. Bu
hafta sonu da Japon bi' direktörün meditasyon üzerine olan atölyesine
katılacağım.
Geçen hafta
bi' tanıdığımızı kaybettik.. Rukiye abla. Ablamın arkadaşıydı, 2 yıldır
kanserle savaşıyordu, yenik düştü ardında 2 yaşında kızını ve ailesini
bırakarak.. Her sürecini bildiğim için beni çok sarstı.. Buraya geldiğimden
beri hiç "Ah Türkiye'de olsam" dememiştim kendime, kendimi zora
sokmamak için. Ama böyle zamanlarda insan orada olmak, destek olmak;
sevdikleriyle olmak, sevdiklerine sarılmak istiyor.. En büyük korkularımdan
birisiydi ben buradayken sevdiğim birini kaybetmek; umarım bi' daha yaşamam.
Keşke ölüm hiç yaşanmasa gerçi..
Neyse,
sonraki hafta 12 günlüğüne Türkiye'ye
gideceğim. Normalde iznimi diğer ülkelere ya da Madrid'in diğer bölgelerine
yapmak için kullanacaktım ama, ablam bi' bebek sahibi olacak, yeğen sevgisi ve
özlemi ağır bastı. :)
Bu ayki
raporuma Rukiye ablanın bi' sözüyle son vermek istiyorum:
"Tek
bi' hayat var, kendi kanatlarınla uç.."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder